Een kijkje achter de schermen in deze bizarre tijd

Het is zondagavond 15 maart. Het coronavirus heeft net ‘voet aan land’ gekregen en de ernst van de situatie wordt met de dag duidelijker.

Dan valt het besluit: de scholen en kinderopvang gaan tot en met maandag 6 april op slot. Het is een heftig besluit. De opvang blijft open voor ouders met vitale functies. Maar wat is vitaal? Er is veel onrust en onduidelijkheid.

Toch merk je ook iets anders: een gevoel van saamhorigheid. Samen gaan we deze klus klaren. Het is ingewikkeld, het is verwarrend en soms zwaar, maar samen zetten we onze schouders eronder.

Onze collega’s beschikken over een geweldige dosis energie en enorme flexibiliteit. Een half uur later zitten we samen met alle leidinggevenden bij ons thuis, aan de keukentafel.

Voor ons op tafel liggen twaalf telefoons. We worden overspoeld met telefoontjes en appjes. Ouders willen weten hoe het zit en wat ze van ons kunnen verwachten. Ze zoeken naar duidelijkheid en houvast. Zo goed en kwaad als dat gaat, proberen we alle vragen te beantwoorden.

 

Het is maandagochtend 16 Maart , 6 uur 30. Normaal druppelen kinderen en ouders nu binnen. Horen we lachjes, vertellen kinderen enthousiast over hun weekend en valt er soms een traan als papa en mama vertrekken.

Nu horen we niks. Het is stil. Uitgestorven.

Er zijn 4 leidsters, maar er zijn geen kinderen. We gaan samenzitten voor een overleg. Daar zit je dan, in een gloednieuw, prachtig kinderdagverblijf.

We zijn slechts vijf dagen open geweest voor gezinnen…

We besluiten alle ouders te bellen om te vragen of zij een vitale functie hebben.

Zo proberen we overzicht te creëren en in te schatten wat de situatie qua capaciteit van ons vraagt. Op dinsdag kijken we de roosters na. Hoe zien de komende weken eruit?

We doen ondertussen wat we kunnen doen: collega’s ronden observatiesystemen af en we poetsen flink.

Steeds meer realiseren we ons de impact van het virus: op de gezondheid, op onze organisatie, op de werkgelegenheid… eigenlijk op de hele wereld.

 

Op donderdag en vrijdag komen we samen met collega’s.

We bakken pannenkoeken en maken pizza’s. Ondanks deze crisis proberen we onze kernwaarden niet uit het oog te verliezen. De funfactor blijft daarom, ook in deze tijd, bij ons belangrijk.

Achteraf realiseren we ons dat samen eten niet meer verstandig is en dat we dat de komende tijd niet meer zullen doen.

 

De tweede week breekt aan. Het is net of dat het idee wat begint te landen.

Zaken worden normaler en we vinden beter onze draai.

We knutselen met de aanwezige kinderen, maken prachtige werkjes voor opa’s en oma’s.

Veel kinderen zien hun opa en/of oma op dit moment niet en zo kunnen we laten weten dat we aan ze denken.

Samen met de leidsters spreken we filmpjes in en houden we telefonische oudergesprekken. Het is fijn om contact te houden met iedereen. Wat missen we elkaar toch!

 

Elke dag worden we op bepaalde momenten overspoeld door onze zorgen.

Zorgen om de gezondheid van elkaar, zorgen om de economie, zorgen om de kleine ondernemers en ook zorgen om de kinderopvang.

Wanneer mogen de kinderen weer naar school? Wanneer zal het weer zijn zoals voorheen?

Of komt die tijd voorlopig niet meer terug?

 

Week 3 is van start. Vanavond (31 maart) wordt duidelijk wat er na 6 april zal gebeuren…

We hopen natuurlijk op goed nieuws, maar eigenlijk weten we wel beter…

Toch houden we gewoon de schouders eronder.

Wij houden jullie in elk geval op de hoogte!

Alles komt goed!

 

Stay safe.

 

Raymon en Sabrina

Dit bericht is geplaatst in Blog. Bewaar delink.